Praten over gevoelens

Hey ik ben 20 jaar oud en het is nu meer dan een jaar verder dat mijn ex en ik uit een toxic relatie kwamen maar we hebben wel alles bijgelegd en zijn nu gewoon goed bevriend alleen wil ik weer een stap verder maar zij wilt dat duidelijk niet alleen is het probleem dat als ze iets verteld of doet met iemand anders ik erg jaloers word en het biet prettig vind moet ik afstand van haar nemen of het maar accepteren en jaloers blijven want op deze manier is voor mij ook heel lastig 

hey iedereen!! ik heb vanwege trauma heel veel moeite met eerlijk zijn over mezelf en de dingen die gebeuren in mijn omgeving, het lijkt heel erg alsof ik een leugenaar ben, uit eerlijkheid, ben ik heel angstig om mijn gevoelens te delen. dit zorgt ervoor dat mijn bestevriendinnen vertrouwen in mij verliezen, ik wil dit niet want ze betekenen alles voor me. heeft iemand misschien tips om over deze angst heen te komen? dat is het belangrijkste voor mij. elk beetje hulp zou echt veel betekenen al. - leetje

Hai iedereen, ik woon nu bijna een jaar op mijzelf (begeleid wonen) en ik heb nogsteeds veel moeite met alleen wonen. Ik vind het moeilijk om voor mijzelf en voor mijn huis te zorgen en schaam mij daarvoor ook. Ik voel mij ook bijna wel elke dag erg eenzaam en somber (nu al helemaal met de wintermaanden en winterdepressie)ik woon begeleid sinds mijn ouders niet meer voor mij konden zorgen en iedereen in huis overspannenen raakte door elkaar (plus andere redens), ik woon nogsteeds best dichtbij dus ik zie ze nu bijna elk weekend, maar toch blijft dat zwaare gevoel van eenzaamheid.Nu een jaar later kan ik wel zeggen dat het beter gaat met de verzorging van mijzelf en mijn huis maar ik ben nogsteeds erg hard op mezelf met de dingen die niet lukken, ik heb dan ook veel moeite met het vragen aan begeleiding thuis sinds in mijn hoofd moet ik alles zelf moeten kunnen doen, en als ik hulp nodig heb bel ik liever mijn ouders.Ik vind het heel lastig om over dit soort ding

Hallo allemaal, Ik ben 22 en de afgelopen twee jaar heb ik chronische suïcidaliteit ontwikkelt. Dat betekent dat ik elke dag vecht tegen mijn eigen duistere gedachtes. Ik beland vaak ik een acute crisis, wat betekent dat ik vervolgens een poging doe waarna ik wordt opgenomen in een kliniek of hulpdiensten betrokken worden door omstanders.  Niet alleen staat mijn leven hierdoor stil, maar ook die van mijn omgeving. Omdat ik constant in de gaten gehouden moet worden loopt mijn moeder in de ziektewet.. De afgelopen twee weken ging het een stuk beter, maar ik heb een enorme terugval. Eentje waarbij mijn hoofd me dwingt een einde te maken aan mijn lijden.  Ik heb vandaag in een gesprek met mijn psychiater benoemd dat praten niet helpt. We hebben daarom afgesproken om in plaats van 1x per week 1x per 2 weken te praten. Maar op dit moment rol ik langzaam in een crisis en ik weet echt niet wat ik moet doen. Moet ik contact opnemen en zeggen dat het niet go

Hi allemaal, dit is mijn eerste topic op dit forum, dus ik hoop dat ik mijn gevoel een beetje duidelijk kan formulieren.  Ik heb al jaren lang last van een leeg gevoel. Het voelt alsof mijn lichaam & brein op autopilot staan. Een simpel gesprek aanhouden kost super veel moeite omdat mijn gedachtes gewoon leeg zijn. Het gevoel van enthousiasme, blijdschap etc voel ik ook niet. Alles waar ik vroeger interesse in had (hobby’s) doen mij ook niet zo veel meer en laat ik links liggen. Ik wil graag socialer zijn en meer out going, maar zonder brain function kom je niet ver. mijn lichaam voelt momenteel als een omhulsel en ik ga door het leven als marionet pop. Ik wil meer leven in het moment, meer emoties voelen en kunnen zeggen wat ik denk.  iemand hier ervaring mee en of tips hoe ik uit dit gat kom? En kan iemand mij vertellen wat dit eventueel zou kunnen zijn zodat ik wat meer informatie kan vinden? 

Hoi allemaal, Ik wil graag iets delen wat al jaren een deel van mij is. Al ruim tien jaar merk ik dat haar en het knippen van haar een bijzondere aantrekkingskracht op me hebben. Sinds een tijdje weet ik dat dit een naam heeft: trichofilie. Het knippen zelf geeft mij een gevoel van spanning, rust en blijdschap tegelijk. Niet op een sensuele manier, maar meer als een vorm van ontspanning en voldoening. Hoe meer haar er geknipt wordt, hoe intenser dat gevoel van plezier en rust wordt. Het is iets wat eigenlijk dagelijks in mijn gedachten speelt – soms dagdroom ik er zelfs over, gewoon omdat het me een fijn, kalmerend gevoel geeft. Ik knip vooral vrouwen, omdat ik me daarbij op mijn gemak voel. Wat voor mij het belangrijkste is, is dat degene die ik knip blij en tevreden is met het resultaat – dat geeft mij juist het meeste geluk. Het gaat voor mij om de beleving, het vertrouwen en het gedeelde plezier in het moment. Daarnaast wor

Hoi allemaal, Een enkel jaren geleden ben ik slachtoffer geworden van seksuele intimidatie met ongewenste aanraking. Destijds heb ik hier weinig over willen praten, omdat ik het gevoel had dat het allemaal mijn eigen schuld was en dat ik het dus ook maar zelf moest oplossen. Toen alles een half jaartje bezig was, heb ik uiteindelijk wel aan een paar mensen verteld wat er gaande was, maar daarbuiten hield ik het graag voor mijzelf. 2 jaar geleden ben ik erachter gekomen dat ik hier stiekem toch meer last van heb, dan wat ik eigenlijk had willen toegeven en ben ik door mijn moeder naar de huisarts gestuurd om hulp te zoeken. Ik verloor de controle over mijzelf en ben in een half jaar tijd bijna 20 kilo afgevallen. Doordat de artsen zich meer zorgen maakte over mijn gewicht ben ik de eerste tijd behandeld tegen een eetstoornis, in plaats van het gene waar ik last van had. Toen ik bij mijn laatste therapeut mijn intake had, kwam deze al snel tot de conclusie dat het

Ik ben J, 25 jaar en ik heb last van mezelf. ik ben sinds kort uit elkaar met mijn vriendin. Wij hebben 3 jaar een relatie gehad en eigenlijk altijd als ik een relatie geef, geef ik de volle 100% maar op een andere manier als de meeste dames willen denk ik. Ik vind het erg moeilijk om soms liefde te uiten of dingen te vragen omdat het mij vaak niet boeit of geen gevoel heb hoe andere mensen zich voelen. Ik heb zware adhd ook en zit er in mijn hoofd met chaos, ik heb nooit geen rust en weet ook niet zo goed hoe ik dat wel krijg. Ik voel me zo alleen en ik kan zo geen ritme voor mezelf creëren. Ik woon op mezelf, dat maakt het niet altijd beter. Ik heb ook een apart beroep waardoor ik 14 dagen in de maand vrij ben en daar dus een enorme eenzame periode creëer, andere mensen werken namelijk gewoon. Ik verlang zo naar vriendschap en liefde van iemand dat ik mezelf meer een loser vind dat ik me andere relaties niet kon onderhouden. Ik wil gewoon iemand hebben waar ik geluk uit haal

Ik denk regelmatig zelfmoord last van stemmingswisseling maar ook me erg alleen voelen vorige week heb voor zo veel keer examen rijbewijs niet gehaald ook keek voor opleiding ervaring deskundig ben afgewezen ik zoek gewone plek in deze maatschappij maar weet niet wat wil met me leven herkend iemand zich hier in of tips

Ik schaam mij om hierover te praten en vind het moeilijk om mijn gevoelens te verwoorden . Maar het moet de wereld uit. Ik heb last van seksuele gedachtes en dwangmatig. Als ik in gesprek ga met mensen dan komen er seksuele gedachtes over diegene en dan schaam ik mij zo en durf ik diegene niet meer aan te kijken. Ik raak dan in paniek en voel mij slecht. Ook was ik bezig om het seksueel misbruik te verwerken, maar heb het idee dat het verergert is. Kan niet meer rustig zitten met iemand of ik krijg het gevoel dat ik weer sks heb met diegene. Word er gek van. Ben momenteel bij fier. Maar het duurt lang voor ik behandeling krijg. Ondanks dat ik aangeef dat ik in crisis zit. 

Mijn vriend waar ik al een aantal jaar mee samen ben, wil volgend jaar vanaf eind augustus tot net voor de kerst op exchange gaan. Eerst had hij het over Spanje, dit vond ik lastig, maar uiteindelijk had ik kunnen relativeren dat ik hem dan nog steeds meerdere keren kan opzoeken. Nu vertelde hij van de week dat hij wellicht verder wilt zoals Oceanië of Canada. Ik krijg dit maar niet uit mijn hoofd en merk dat ik ontzettend verdrietig wordt van het idee. Zover weg wil namelijk zeggen dat ik hem niet meer op kan zoeken. Ook merk ik dat dit mij beklemt, omdat ik er dan bewust van ben dat er door het tijdsverschil echt twee verschillende levens komen. Ik denk dat ik er zo verdrietig van wordt omdat ik bang ben dat hij mij gaat vergeten, mij niet meer nodig heeft of het gevoel heeft dat het zonder mij ook leuk is. Ik vind dit heel lastig en kan hier op dit moment moeilijk mee omgaan. Ik merk dat ik behoefte heb om er over te praten, maar vind dit lastig met hem of mijn ouders. Ik

Hallo allemaal,Mijn naam is Stijn, ik ben 22. Ik functioneer steeds minder goed. Ik blijf enorm last hebben van depressieve gedachten en ik heb eigenlijk nergens motivatie meer voor. Letterlijk alles kost teveel moeite. Ik probeer zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen maar het weegt heel zwaar. Ik heb complexe PTSS en een lichte vorm van autisme en dit veroorzaakt veel problemen voor mij. Ik voel me extreem dysfunctioneel in deze samenleving. Alsof ik gebroken ben en iedereen verder gaat zonder mij. Ik voel weinig motivatie om mensen te leren kennen en ik heb moeite met sociaal contact. Dat terwijl iedereen on mij heen al in relaties zitten en in het weekend naar het cafe gaan. Het voelt allemaal nogal hopeloos en ik zie geen uitweg.

Hallo Ik woon al een tijdje op een groep met begeleid wonen, alleen ik heb dus een groot probleem. Ik heb seksuele gevoelens voor een begeleidster en ik weet niet zo goed wat ik moet doen en wat ik ermee moet.   

Hallo allemaal, Ik ben nieuw op dit platform. Ik ben 18 jaar en ik woon nog bij mijn ouders. Ik had best veel problemen met mijn moeder, omdat zij nogal gestresst is omdat ze een alleenstaande moeder is van 3 kinderen (eentje van 20 jarig, eentje van 18 en eentje van 6). Ook hebben wij best veel geldproblemen wat de stress nog groter maakt. Ik heb daar altijd respect voor gehad. Ik probeer mijn moeder te helpen door vaak mijn eigen avondeten te betalen en door het huis vaak op te ruimen. Ook pas ik vaak op mn broertje van 6. De irritaties naar elkaar werden groter, omdat ik het vervelend vind dat mijn moeder vaak zegt dat niemand hier iets in huis doet terwijl zij 1x in de maand iets opruimt en ik verder bijna alles doe. De fricties werden hoger en ik ben 2x uit huis gezet. 1 keer was de reden dat ik zogenaamd geblowd had terwijl ik dat niet had gedaan dus dat probeerde ik uit te leggen, maar ze vond dat ik een grote mond had en erover loog. De andere keer was omdat ik iets n

Maatschappelijke druk ben enige die dat ervaart gevoel altijd blij zijn sterk dat allemaal lukt dat je altijd sterk moet zijn druk van de maatschappij dat. Lastige is om kwebsaar heid te laat zien deze maatschappij 

Heyy, ik heb dit topic een paar maanden geleden gedeeld met het KT forum. Nou weet ik haast wel zeker dat er meer mensen zijn die een psychose hebben (gehad) of naasten hebben die een psychose hebben. Ook volwassenen. Dus vind ik het belangrijk om mijn verhaal hier ook even te delen, met een paar aanpassingen en toevoegingen, want iedereen is hier volwassen ;).Heyy allemaal, Oh man, heb echt geen idee hoe ik moet beginnen. Oké hier gaat ie dan. De afgelopen 5 jaar waren vrij heftig voor mij, door alle dingen die er in mijn leven zijn gebeurd. Het begon allemaal toen een klein stemmetje in mijn hoofd zei dat ik niet goed genoeg was, na… Oké het is echt lastig om  hierover te schrijven, maar ik wil het toch doen in de hoop om anderen te helpen. Nog een keer. Ik heb schisis en mijn haarkleur neigt heel erg naar de rode kant. Geen goede combinatie, ten minste niet als je niet gepest wilt worden. Op de basisschool had ik er geen last van, maar

Heb je een vraag, tips voor anderen of behoefte aan ondersteuning? Maak dan een account aan op de community en praat mee!