Op jezelf wonen

Hoihoi,Sinds een jaarje woon ik op mijzelf en kon mezelf goed redden. Ergens vond ik het erg leuk en fijn en heb nu ook een mooie ervaring. Alleen is er veel veranderd, waardoor ik het even niet meer aankan om op mezelf te wonen. Ik wil weer terug naar huis. Mijn studie en werk staan op een laag pittje. Ik volg een dagbehandeling van 2 en een halve dag. Het is zwaar en intens, maar wel heel belangrijk. Ik voel heel veel gemis en heb reuze behoefte aan een warme arm om me heen en een een veilige plek. Waar ik terug op kan vallen om even niet alles alleen te hoeven doen.De huur is hoog en mijn stufie is weg gevallen te hoge verwachtingen van mijn studie en door autisme. De druk die te hoog werdt waardoor ik een eetstoornis ontwikkelde. Voor nu houd ik mijn studie aan om nog meer vertraging te voorkomen. Werk heb ik nodig om mijn huur te betalen. Mijn vaste lasten zijn te hoog voor mijn inkomen. Ik draai flink verlies. En lijk geen recht te hebben op bepaald

Ik ben 19 jaar oud en ik studeer tegenwoordig in (naam stad). Ik zit op kamers, maar ga nu van vrijdag-maandag naar huis. Ik vind het erg lastig om op maandag weer te vertrekken. De mensen zijn niet per se onaardig op m’n studie, maar ik voel een heel groot verdriet en somberheid. Nou ben ik ook gediagnosticeerd met een angststoornis en somberheidsklachten, maar de somberheid neemt toe als ik naar (naam stad) moet. Ik weet dat ik wel moet studeren, een tussenjaar heb ik gehad, maar ik wil eigenlijk niet meer. Het is pas de eerste maand, maar ik weet niet of ik het volhoud. Daarnaast heb ik nu 8 maanden een hele fijne relatie, waarin ik me ontzettend gelukkig voel. Ik wil graag samenwonen, maar hij werkt op 2 h afstand van (naam stad). En het is misschien ook te vroeg en ik ben te jong. Maar ik weet over het algemeen niet zo goed wat ik moet doen, dus ik vroeg me af of er herkenning is hier. Naam van de stad aangepast door In Je Bol, in ve

Dus ongeveer een maand geleden vroeg een vriendin van studie of ik samen met een andere vriendin  in een appartement wil trekken in onze studiestad. Haar ouders hebben het net gekocht, dus er moet nog heel wat geregeld worden maar het was echt een superlief aanbod. Ik woon nu officieel nog bij mijn moeder/vader om en om, wat ongeveer anderhalfuur reizen is van deur tot studie. Maar eigenlijk ben ik 24/7 bij mijn vriend (4 maandjes). Hij vind het echt verschrikkelijk dat ik misschien in een andere stad ga wonen, en zou dat eigenlijk zien als een break-up. Ook omdat we elkaar door studie/werk minder zouden zien. Dat weet ik, en dat vind ik zelf ook echt jammer. Daarbij merk ik dat ik het idee om uit huis te gaan echt wel heel spannend vind, omdat het toch wel duur is (dus ik moet een studieschuld op gaan bouwen) en omdat het gewoon ver is en nieuw en daar ben ik nooit echt goed in geweest haha.Nu is dus het probleem dat ik al "Ja” heb gezegd tegen mijn vriendinnen, terwijl mijn

Hoi allemaal, Ik ben Heleen, en ik heb precies vandaag een jaar geleden een huis gekocht. Het is wel een klushuis dus we zijn nog aan het verbouwen, maar het einde is in zicht en dan ga ik er in mijn eentje wonen. Ik heb autisme, een eetstoornis en ptss en ik zie er zo erg tegenop, maar iedereen in mijn omgeving zegt dat het leuk is en dat ik het wel kan. Wel sta op de wachtlijst voor hulp bij het uit huis gaan, maar het duurt erg lang en er is geen zekerheid wanneer die hulp start. Ik overzie veel dingen bij het uit huis gaan niet, en ik weet gewoon niet zo goed waar ik moet beginnen met alles leren. Ik hoop dat jullie me misschien beter begrijpen en willen steunen erin.

Heb je een vraag, tips voor anderen of behoefte aan ondersteuning? Maak dan een account aan op de community en praat mee!