Skip to main content

Heyy, ik heb dit topic een paar maanden geleden gedeeld met het KT forum. Nou weet ik haast wel zeker dat er meer mensen zijn die een psychose hebben (gehad) of naasten hebben die een psychose hebben. Ook volwassenen. Dus vind ik het belangrijk om mijn verhaal hier ook even te delen, met een paar aanpassingen en toevoegingen, want iedereen is hier volwassen 😉.

Heyy allemaal, 

Oh man, heb echt geen idee hoe ik moet beginnen. 

Oké hier gaat ie dan. De afgelopen 5 jaar waren vrij heftig voor mij, door alle dingen die er in mijn leven zijn gebeurd. Het begon allemaal toen een klein stemmetje in mijn hoofd zei dat ik niet goed genoeg was, na… 

Oké het is echt lastig om  hierover te schrijven, maar ik wil het toch doen in de hoop om anderen te helpen. Nog een keer. Ik heb schisis en mijn haarkleur neigt heel erg naar de rode kant. Geen goede combinatie, ten minste niet als je niet gepest wilt worden. Op de basisschool had ik er geen last van, maar op de middelbare school werd het erger. 'vuurtoren’, ‘kut ginger’ etc. etc. 14 jarige ik had het daar erg moeilijk mee, want ik was net zoals veel anderen heel erg onzeker. Werd heel vaak uitgescholden en uitgelachen door van die rotjochies.

Nou wil ik echt niet zielig overkomen, alsjeblieft, geen medelijden.

Maar goed. Door o.a. het pesten ontwikkelde ik een negatief zelfbeeld en zelfmoordneigingen. Ik was bang om naar school te gaan door de stemmen die zeiden dat ik niet goed genoeg was, dus hing ik elke ochtend boven de wc met een vinger in m'n keel. Na een tijdje trapte mijn ouders daar niet in, gelukkig. Ik verwaarloosde mijn vriendschappen en zat elke pauze in de meiden wc's mijn bammetje te eten. Rond maart werden de stemmen zo heftig dat ik in een apathische toestand terecht kwam. Ik reageerde nergens meer op, toonde geen emoties en had nergens echt nergens meer motivatie voor. Dat duurde ongeveer een maand. Door de huisarts ben ik toen verwezen naar een orthopedagoog, die hielp om dingen te verwerken. Dat hielp voor een tijdje, maar toen kreeg ik weer een terugval. Had last van migraines en daarom werd de kinderarts ingeschakeld.  Ze wisten niet wat ze met mij aan moesten. Moest een nachtje voor onderzoek in het ziekenhuis blijven, maar er kwam niets uit de tests die ze deden. De kinderarts dacht dat ik last had van hoofdpijn dat veroorzaakt werd door stress, functionele hoofdpijn. Daar konden ze niet zoveel mee en kreeg geen goede behandeling. Het werd dus alleen maar erger. Totdat ik bij de jeugd GGZ terecht kwam, na veel gedoe en doorverwijzingen. Na het intake gesprek wisten ze meteen wat het was. Ik had een psychose. 

Hier een linkje voor diegene die niet weten wat dat is: 

Wat is een psychose? 

Het was zo druk in mijn hoofd dat mijn lichaam het niet aankon en ik dus in een apathische toestand belande. Dat was het. Nou is het wel fijn dat ze toch die onderzoeken hadden gedaan in het ziekenhuis, want een psychose kan verschillende oorzaken hebben, zoals een hersentumor. Ik heb nu de juiste medicijnen daarvoor die helpen en heb EMDR gehad, een soort traumatherapie.

Wat is EMDR

Voor de mensen die negatieve gedachtes (stemmen, zoals mijn behandelaar zegt)  hebben:  zoek hulp. Ik weet dat het lastig is, maar het helpt echt. Ga naar de zorgcoordinator bij jouw op school of je mentor als je het niet durft om aan je ouders te vertellen. Ik weet dat het heel erg lastig is om te zeggen wat je voelt en zeker als alles in je hoofd schreeuwt dat je het niet moet doen. Als je naar de huisarts gaat zou je doorverwijst worden naar de GGZ. Wat wel jammer is, is dat de wachtlijsten van de GGZ heel erg lang zijn. Soms worden de behandelingen vergoed door de verzekeraar. 

Wat ik ook vaak zie wat mensen als tips geven hier, is de stemmen in je hoofd een gek stemmetje geven. Soms helpt dat niet. Dan kan de app TemStem helpen, maar dat verschilt echt per persoon. 

Voor de mensen die zelf een psychose hebben (gehad) of die mensen kennen met een psychose, deze website is erg nuttig: 

psychose net

Nu zit ik in fase 5 en 6: het verwerken en verder gaan met je leven. Ik ga binnenkort een andere therapie starten, heeft te maken met beweging en stress verminderen, zal daarover meer vertellen als ik er meer over weet. 

Vergeet vooral niet dat iedereen je wilt helpen en dat je er niet alleen voorstaat, ook al voelt het wel zo. 

 

xx Eenmeisje004 :)

 

 

Voor de mensen die negatieve gedachtes (stemmen, zoals mijn behandelaar zegt)  hebben:  zoek hulp. Ik weet dat het lastig is, maar het helpt echt. Ga naar de zorgcoordinator bij jouw op school of je mentor als je het niet durft om aan je ouders te vertellen.

 

Nog even een kleine aanvulling.
-…Zorgcoördinator, mentor/coach, teamleider/bedrijfsarts op je werk. En je kan natuurlijk ook naar de huisarts gaan 🙂. 

-…Ouders, partner, naasten.

 

xx Eenmeisje004

Hoi ​@Eenmeisje004,

 

wat naar en vervelend dat je dit allemaal mee heb moeten maken.

Ik kan me voorstellen dat het ook niet makkelijk is om dit in een topic te vertellen, maar ik vind het wel goed en dapper en ook echt wel stoer dat je jouw verhaal hier vertelt.

Ik weet zeker dat je hiermee anderen, die in een zelfde soort situatie zitten, helpt en natuurlijk hoop ik ook dat het voor jou goed voelt om het hier te delen.

Je wilt als kind (en ook als je ouder bent natuurlijk) niet ‘anders’  zijn of je ‘anders’ voelen als leeftijdsgenootjes.

Als je klein bent dan reageren kinderen idd vaak anders dan wanneer ze wat ouder zijn. Kleine kinderen zijn, vind ik, vaak wel directer, maar ook eerlijker.

Als je er anders uit ziet of een beetje anders loopt ofzo, dan vragen ze gewoon of 'het pijn doet’ en of ‘het weer over gaat’ en als je antwoord geeft dan ga je daarna vaak gewoon verder met spelen. Jammer dat er, als je wat ouder bent er vaker meer en negatievere aandacht aan verschillen wordt gegeven.

 

Goed dat je ook de hele tijdlijn duidelijk hebt gemaakt. Hoe het zich ontwikkelt / kan veranderen in de tijd en wat dat voor jou doet en ook welke stappen je dan allemaal genomen hebt om te komen tot waar je nu bent.

Duidelijke uitleg (ook door de diverse linkjes).

En last but not least, duidelijk maken dat er ‘licht is aan het einde van de tunnel’ is. Dat anderen in een zelfde soort situatie weten dat het lang niet altijd makkelijk is, maar dat er wel hoop is op verbetering.

Ik ben trots op jou en wens je het allerbeste met alles wat nog gaat komen.

 

 

Groetjes,

M&M's

​@M en Ms 

 

 

Nu zit ik in fase 5 en 6: het verwerken en verder gaan met je leven. Ik ga binnenkort een andere therapie starten, heeft te maken met beweging en stress verminderen, zal daarover meer vertellen als ik er meer over weet.

 

Nog een verduidelijking: 

Volgens mijn psycholoog zijn er 5 fases van een psychose, soms 6, maar eigenlijk bedoelde ik fase 4 en 5. Hier worden er 5 fases uitgelegd in een filmpje: Filmpje 5 fases

Voor de mensen die ook een psychose hebben (gehad) Misschien herken je er wel een paar bij jezelf.

De laatste therapie die ik ga volgen heet afgekort PMT (psychomotorische therapie) ik heb nog geen idee wat ik precies moet verwachten, maar zal het delen als de behandeling gestart is. Hier wat meer uitleg over PMT: 

Wat is PMT?

xx Eenmeisje004

Heyy ​@M en Ms,

Dankjewel voor je reactie! 

 

Als je klein bent dan reageren kinderen idd vaak anders dan wanneer ze wat ouder zijn. Kleine kinderen zijn, vind ik, vaak wel directer, maar ook eerlijker.

Als je er anders uit ziet of een beetje anders loopt ofzo, dan vragen ze gewoon of 'het pijn doet’ en of ‘het weer over gaat’ en als je antwoord geeft dan ga je daarna vaak gewoon verder met spelen. Jammer dat er, als je wat ouder bent er vaker meer en negatievere aandacht aan verschillen wordt gegeven.

Klopt helemaal. Vroeger vroegen jongere kinderen nog wel eens “Wat is er gebeurt met je lip?” en “Wat is dat onder je neus? Heb je een bloedneus?” Dan legde ik uit wat het was en hoe ik het had gekregen. Dat gebeurt nu nog wel eens. Helemaal niet erg, juist niet. Zelfs goed dat ze dat vragen. 
 

Jammer genoeg worden kinderen als ze wat ouder worden soms nogal onzeker en reageren ze dat af door anderen minderwaardig te laten voelen en te pesten, zeker als ze met een grote groep zijn. Stoer doen heet dat, is helemaal niet stoer natuurlijk, maar zo voelen ze zich dan wel.

Dat gepest was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen en kreeg ik een psychose (mijn oma is ook enorm psychose gevoelig dus het zit in de familie, jippie). Onbewust en bewust had ik toen al (op mijn 13/14/15e, toen begon het zo’n beetje) aardig wat meegemaakt in mijn leven, dat speelde vooral een rol. Maar goed, soms loopt het leven zo. Kan je niks aan doen. :)

xx Eenmeisje004

Reageer


Communityvoorwaarden