Vriendschap en relaties

Hi,Warning: dit wordt een lang bericht, maar help me please! Ik heb autisme en heb moeite met dingen goed aanvoelen. But here comes:Een van mijn vrienden vertelde laatst over een gebeurtenis waardoor mijn aandacht werd gevestigd op een bepaalde jongen uit mijn klas, laten we hem even Moos noemen. De gebeurtenis was tijdens een van de Engels lessen die ik de week daarvoor had gemist. De klas was rumoerig en de docent stond dicht bij Moos en zijn vrienden en vroeg aan hen of een van hen mij kende en mij een of ander formulier kon geven. Geen van hen zeiden mij te kennen, behalve Moos, hij was van ‘ik kan het haar wel geven’. De andere jongens waren van ‘huh je kent haar?’ en hij antwoordde dat hij wist wie ik was. De docent was toen van ‘oh *mijn naam* is het meisje, that makes sense’ en gaf het formulier toen aan mijn vrienden. De docent had waarschijnlijk aangenomen dat het missende formulier van de jongen met dezelfde naam als ik was en niet van mij, daarom waren de j

Hi allemaal.Ik ben het een tijdje geleden uitgemaakt met mijn vriend van anderhalf jaar omdat we qua levensstijl niet bij elkaar pasten en ik het gevoel had dat ik geen gevoelens meer voor hem had. Nu is het twee weken dat we geen contact meer hebben en ik voelde me eerst helemaal prima, tot deze week. Sinds deze week krijg ik steeds flashbacks aan dingen die we samen hebben gedaan en blijf ik achter met een leeg gevoel. Het is al eens eerder uitgegaan en hij vertelde me dat hij precies dit gevoel had toen. Ik hoor nu van vrienden dat hij wel bezig is met andere meiden, wat eigenlijk ook volkomen mag, alleen het laat me toch leger voelen, omdat ik dat gewoon niet kan. Ik weet dat ik jong ben en dat er vast nog mooie dingen op mijn pad komen, alleen kan ik niet ophouden met denken dat hij wel echt met zijn hele hart, zonder foute bedoelingen van mij hield en dat ik dat nu gewoon kwijt ben. Hij heeft me vele kansen gegeven toen ik mentaal even de relatie niet aan kon en we hebb

Dit is iets waar ik al een tijdje mee zit.Ik heb een oudere broer. Hij is 20 en studeert sinds vorig jaar in (naam stad). Hij doet het er goed en ik ben ook best trots op hem maar toch zit ik met iets. Sinds hij daar woont en studeert is hij heel druk daar z’n eigen leven aan het opbouwen. Dat is natuurlijk logisch, en ik gun het hem ook, maar soms heb ik het gevoel dat ik een beetje buiten de boot val. Hij zit er nu sinds september en in die bijna 9 maanden ben ik nog geen 1 keer bij hem langs geweest en spreek ik hem weinig, op af en toe een appje na dan. Ik heb al meerdere keren voorgesteld om een keer op bezoek te komen maar telkens als ik een datum voorstel heeft hij een excuus waarom het niet uitkomt. Soms heb ik het gevoel dat hij er gewoon niet op zit te wachten dat z’n broertje op bezoek komt. Laatst heb ik een keer voorgesteld om met m’n vriendje langs te komen. Ze konden het altijd erg goed met elkaar vinden dus dat leek me wel leuk. Op dat voorstel

Heyheyy,Op dit moment weet ik even niet meer wat ik met m’n leven aanmoet. Doe werk wat ik niet leuk vind, waar ik niet mezelf kan zijn. Ben zo extreem stil daar en weet niet wat ik moet zeggen. Voel me daar zo kut over. Maar weet niet wat ik ermee moet. Ik wil ook graag wat anders, maar geen idee wat. Ben ook al aan 3 opleidingen begonnen, maar was allemaal niks, dus ben ook bang om weer iets nieuws te beginnen. Dat is niet de enige reden. Ik heb heel veel last van sociale angst. Ik ben gwn bang voor mensen, ik ontloop ze het liefst. Daarom is het vreselijk om bijv te werken, maar dat ‘gaat’ wel, want ik heb gwn standaard werk en hoef niet veel te overleggen. Maar ik sta wel bekend op het werk als de stille. En om dus iets anders te doen, vind ik echt doodeng. Want ja daar moet ik wel omgaan met andere mensen maar hoe?! Ook heb ik geen vrienden en dat voelt ook beschamend. Zeker vergeleken met m’n zusje, die echt heeel veel vrienden heeft en mega sociaal is en alles mee heef

Hallo hallo allemaal, ik schrijf dit verhaal met enige schaamte op, want doordat ik zelf vreemd ben gegaan of nou ja ik heb via Snapchat lange tijd contact gehad met iemand anders op een verkeerde manier waar mijn vriendin is achtergekomen. Hierdoor is mijn relatie nu voorbij, omdat het vertrouwen nu natuurlijk compleet weg is. Ook heb ik op het begin van onze relatie een keer afgesproken met die meid maar heb ik daar niks mee gedaan gelukkig. Er is voor de duidelijkheid ook nooit iets fysieks gebeurt. Maar ik begrijp mezelf dus zo totaal niet, want ik haalde eigenlijk totaal geen voldoening uit die gesprekken met die andere meid en ik voelde ook 0.0 voor haar en op mijn eigen vriendin was ik zo ongelofelijk verliefd. En dan toch doe ik zulke intens domme dingen waardoor ik nu alles verkloot heb. Hoe kan ik zo dom zijn?! Dit was echt iemand waarmee ik een toekomst zag en alsnog moet ik dan blijkbaar zulke dingen doen, wie doet nou zoiets? Ik heb nu zo’n ongelofeli

Ik heb ik mijn hele leven alleen maar "losse" vrienden gehad. Niks mis mee natuurlijk, maar ik vraag me af hoe het is om in een (grote) vriendengroep te zitten.In school had ik wel een paar keer in een soort van mini-vriendengroep gezeten van 3 mensen, maar dat eindigde iedere keer weer in "losse" vriendschappen, omdat er telkens één van hun wegging. Wat zijn jullie ervaringen met vriendengroepen? Vinden jullie het leuker om losse vrienden te hebben of in een vriendengroep te zitten?Ik ben heel benieuwd! 

Beste iedereen Ik kan niet alles vertellen, want veel informatie ben ik verloren en kwijt, maar ik kan je wel dit vertellen:'’I gained the opportunity'’ om een bloedmooie vrouw te ontmoeten, wij hebben een superleuke tijd gehad, uiteraard ook dieptepunten. In onze pluspunten, genoten wij echt van onze tijd samen. Uiteindelijk, besloten wij, dat we als vrienden verder gingen. van lekker genieten in de McDonald's tot een etentje, en alles daar tussenin. 3 maanden lang hadden wij echt een hoogtepunt. Maar ik merkte dat alles bergafwaarts ging, en dat is jammer, maar zaak dat we allebei er volwassen ermee omgaan. Uiteindelijk heeft zij onze vriendschap eenzijdig beëindigd. Ik heb gevochten voor onze vriendschap, maar de strijd die ik voerde, mocht helaas niet baten. Met vechten bedoel ik uiteraard figuurlijk. Dit is geen ultimatum wat ik nu ga doen, maar meer een laatste hoop naar de toekomst en naar haar. Ik geef haar 15 jaar de tijd om bij me terug te komen, ik we

Ik wil heel veel vertellen, maar ik ben niet zo goed in het verwoorden van dingen die ik wil zeggen, maar ik ga zo goed mogelijk mijn best doen om alles goed te vertellen.Ten eerste voel ik me heel erg eenzaam. Ik heb geen vriendinnen en daardoor heb ik ook nooit leuke activiteiten om te gaan doen, waardoor ik ook geen nieuwe mensen leer kennen. Ik wil heel graag uitgaan en naar festivals gaan enzo, maar ik wil dat niet alleen. Ik wil heel graag vrienden maken, maar op de een of andere manier lukt het gewoon niet en blijft het alleen maar bij “elkaar kennen”. Ik ben ook helemaal geen persoon die heel veel praat, of überhaupt praat eigenlijk, want ik heb gewoon niet veel om over mee te praten in een gesprek, hoe graag ik het ook wil. Ik schaam me er ook wel een beetje voor dat ik geen vrienden heb en het maakt me ook heel erg verdrietig dat ik thuis zit terwijl iedereen van mijn leeftijd wel leuke dingen meemaakt. Ik heb een zus bijvoorbeeld die heel veel vriendinnen heeft en

Heyhey iedereen, ik heb ff hulp nodig voor een nieuwe visie ...Ik had enkele jaren een slechte 'relatie' sinds die relatie blokte ik alles af die met liefde, relaties of jongens te maken kon hebben. In deze relatie had ik allesbehalve goede ervaringen, zo hield hij nooit mijn hand vast of in het openbaar was er nooit iets van affectie, maar eens we uit het publieke waren moest het volgens zijn normen. Als we knuffelden zette hij me op zijn schoot en trok en duw aan me voor zijn plezier. Vanaf dat moment heb ik gezworen dat ik dit nooit meer zou doen of ervaren. Ik had een enorme afkeer naar alles die er mee te maken had en zeker met seks enz hier was ik soort van 'vies' van of bang van.Nu heb ik midden december een jongen leren kennen waar ik nu 2 maand officieel mee samen ben, hij communiceert enorm goed en wil altijd doen waar ik me goed bij voel. Hij vraagt of ik oké ben om de zoveel tijd, vraagt of hij (bv. eerste keren dat we knuffelden tot nu nog steeds

Hoihoi allemaalMischien kennen jullie dit ook. Je hebt een leuke dag achter de rug met vrienden. Je begins voldaan te raken en bent toe aan rust. Maar na een tijdje valt de avond. Je raakt in een dip en je voeld je aleen en ook wel sober. Of je hebt veel mensen en vrienden om je heen, maar je voeld je toch op een bepaalde manier eenzaam. Avonden zijn voor mij vaak een hel, omdat ik vaak in deze dip raak ondanks ik slechte of minder slechte dagen heb. Vaak wat er ook bij komt is dat moe ben tot ik in bed lig, mijn hoofd gaat aan en lich veel te piekeren.Dan heb ik de behoefte om met iemand te sparren die me echt begrijpt of minder in eenzaamheid kan brengen. Maar helaas kan niet aan deze dip doorkomen. Ik moet er dwars door heen. De dagbehandeling die ik ga krijgen brengt mij zo veel spanning, maar ik velang naar eens een keer echt goed voelen, mezelf echt te acsepteren voor wie ik werkelijk ben, ik verlang naar herstel en duurzame contacten.

Hallo Iedereen  Ik ben een meisje van (bijna) 19 jaar. Ik zit de laatste tijd nogal met mezelf en mijn gedachten in de knoop en hoopte dat iemand van jullie me wat verduidelijking of verheldering zou kunnen brengen.  Het zit zo: in 2022 had ik een relatie die voor mij allesbehalve prettig was, hier heb ik dan ook niet alles over gezegd tegen mijn ouders. Eens ik me van die jongen had ‘losgemaakt’ sloot ik me volledig af van liefde en jongens of alles wat er mee te maken kon hebben. Tot rond nieuwjaar dit jaar, daar leerde ik een jongen kennen waar ik sinds midden juli officieel mee samen ben.  Het probleem is dus dat mijn mama hem te lelijk vind voor me + ik chatte eens met hem via Discord omdat ik een privaat gesprek wou aangezien mijn ouders nogal vaak mijn GSM checken en alle berichten lezen. Toen mijn mama dit had uitgevonden zei ze dat ik achterbaks gehandeld had en hun vertrouwen had gebroken door zo een gesprek met hem te voeren (dit

Hoi mensen, ik heb het recentelijk uitgemaakt met mijn vriend. Ik kwam er achter dat hij mij bedroog. Echter nu het een paar dagen geleden is, heb ik de neiging om weer contact met hem te zoeken. Terwijl ik dat eigenlijk niet wil. Ik weet als ik daar aan begin ik weer terugval en straks weer in het zelfde toxic circletje zit. Dit is namelijk niet de eerste keer dat ik het uitmaak.Maar ik mis hem ook. Ik mis het appen, het feit dat iemand aan je denkt. Iedereen om me heen zegt dat ik hem gewoon moet vergeten. Hij heeft mij zo veel pijn gedaan, maar waarom lukt dat vergeten dan niet? Ik geloof altijd in het goede van mensen. Ben ik gewoon te naief dat ik nog geloof in dat het goed zou komen? Ik heb gelukkig wel goede vriendinnen. Eentje hiervan heeft me aangeraden om in plaats van hem elke ochtend/avond een appje te sturen, er eentje naar mezelf te sturen. En mezelf te vragen hoe het gaat, of hoe m'n dag is. Ik probeer dit nu, maar komt bij mij ook wel verdrietig over. O

Hoi,Ik zit ergens mee, 4 jaar geleden had ik een relatie met een jongen die 3,5 jaar ouder was dan mij. Ben nu bijna 22. Deze relatie duurde 8 maanden maar er zijn impact volle dingen gebeurt die tijd nodig hadden om verwerkt te worden. Het bleek een toxic relatie te zijn. Nu op dit moment ben ik weer langzaam aan het daten. Nu heb ik een jongen die er leuk uitziet en flirt maar op een of andere manier ben ik niet meer gewend om liefde te ontvangen of heftig te flirten. Ik stop het weg om mezelf te beschermen. En vind het lastig om mij verliefd te laten voelen, want ja wat als het niks wordt. Ik heb wel een rugzak vol bagage.Hebben jullie tips of tricks? Of ervaringen? Ik hoor ze graag

Heb je een vraag, tips voor anderen of behoefte aan ondersteuning? Maak dan een account aan op de community en praat mee!