Mn leven voelt nutteloos

Wat vervelend voor je! Een hoop struggles waar je tegen aanloopt lees ik.

Ik herken wel wat je zegt hoor. Ik ben ook altijd de stille, maar heb dat inmiddels geaccepteerd. Het is wel een hele zoektocht geweest en nogsteeds, aangezien ik onderandere ook sociale angst heb (inmiddels wel een stukje minder.)

Ik heb ook weinig vrienden. 1 goede vriendin. Voor de rest kom ik nauwelijks de deur uit, ga nauwelijks naar sociale gelegenheden, maar dat vind ik prima.

Zorg dat je iets vind wat je leuk vind om te doen, wat je dus alleen kunt doen. Denk aan; wandelen, skeeleren, diamond painting, muziek maken, fotograferen, puzzelen, en ga zo maar door.

En het is heel belangrijk dat jij op je werk jezelf kan zijn! Dus ik geef echt als tip mee om werk te zoeken waar dat kan. Een jobcoach kan je hierin helpen als je dat wilt. Kijk naar wat jouw kwaliteiten zijn en wie jij bent als mens en pas daar je baan op aan. Het is wel echt zoeken en proberen hoor.

Verder herkenbaar wat je schrijft over je familie. Ik voelde mij altijd onzichtbaar vergeleken bij mijn broers en zussen. 

Maar even over je zusje. Je schrijft dat zij veel vrienden heeft en super sociaal is en dat jij jaloers bent. Ik snap je gedachte daarin wel aangezien ik dat ook heb ervaren jaren terug. Maar ik merk nu, dat ik liever 1 beste vriendin heb waar ik alles mee kan delen (bijvoorbeeld over mentale problemen) dan 10 (neppe en oppervlakkige) vriendschappen. 

Je bent oke zoals je bent he! Je hoeft je niet te veranderen. Uiteindelijk krijg je de mooiste contacten met mensen die je accepteren en begrijpen!

Liefs!

Hi, ik ben Silly. 

Heel naar dat je dit zo ervaart. Hoe oud ben je als ik vragen mag? Ik ben 24 jaar oud en zelf oprecht nogsteeds zoekende in deze wereld naar mijn nut in het leven. Ik heb gemerkt dat het fijn is om liever een wekelijks of dagelijks doel op te stellen. En dan niet een doel van, ik moet ik moet ik moet! Maar: waar maak ik mezelf deze week blij mee? Waar haal ik mijn rust uit? Hoe kan ik een lichtpuntje voor mezelf creeeren? 

Wat dit doet bij mij, is zorgen dat ik iets heb om naartoe te leven, want zonder dat lichtpuntje wat ik zelf creeer beland ik in een sleur. Daarnaast creeert het dat je motivatie en energie krijgt en oefent met het zelfredzaam zijn. Wanneer je meer vertrouwen in jezelf hebt is het ook makkelijker om dit uit te stralen. Maar je verdient het om blij en vrolijk te mogen zijn, ook tijdens je werk :)

Qua werk weet ik natuurlijk nog niet wat je doet, maar als je merkt dat er binnen dit werk niet veel zit wat je blij maakt, of misschien een doel voor later brengt, zou ik zeggen, orienteren mag altijd! Vraag rond aan je familie of misschien kun je op dit platform overleggen naar wat mogelijk bij je kan passen, het zou je verbazen hoeveel er mogelijk is. Kan je bijvoorbeeld delen wat je interesses/hobbys zijn? Of waar je erg goed in bent?

En nog iets voordat ik het bericht af rond. De band tussen jou en je vader resoneert bij mij als geen ander. Ik kon (en af en toe nog) geen gesprek met hem aan knopen, omdat ik stil was, hij stil was, en er soms een gekke stilte heersde die niet te doorboren viel. Toen ik mijn vader deelde dat ik gepest werd op school vroeger, en er wel eens over na gedacht had de waal in de springen nam mijn vader zijn stille actie. Mij ophalen van school, zorgen dat mijn fiets heel was als ie weer eens magisch kapot was (door pestkoppen), in elke school pauze met mij een spelletje kaarten spelen en stopte me soms maar eens gewoon in de auto, zonder ook maar iets te zeggen. Alleen maar omdat hij wilde zorgen, dat ik hier zou blijven, bij hem in de buurt, in zijn huis, in de slaapkamer die hij gecreeerd heeft voor mij ipv onder aan de bodem van de rivier. Nu weet ik niet hoe je vader is als man. Maar ik geloof zeer sterk, dat achter zijn stilte, een man zit die erg veel van je houdt en meters zet als je laat blijken dat je dit nodig hebt. Dat je iets of iemand nodig hebt. Misschien dan wel in stilte maar wel met liefde. 

Maar meid, je verdient een gelukkig en leuk, lief, mooi, fijn leven. Haal je uit mijn woorden misschien wat goeds?

Dankjewel voor je reactie!!  Oh ook een paar dingen hetzelfde dan, hoor ik niet vaak! En ik wil het ook accepteren van dat ik zo ben, maar dat lukt mij helaas niet. Ik zou graag gwn zo anders zijn. Ah en hoe is die sociale angst dan iets minder geworden als ik het vragen mag? 

Fijn dat je iig een goede vriendin hebt! Ik denk dus zelf dat dat zelfs mij nog niet eens lukt om 1 vriendin te krijgen, want ik durf en kan dus niet mezelf zijn en tja wat heb je aan iemand die niks zegt haha? En nee prc dat weinig de deur uit, dat vind ik ook niet perse erg, maar als je zegmaar echt nooit weggaat voelt dat ook niet zo leuk. 

Ja opzich heb ik wel hobby’s hoor wat ik thuis doe :) Maar bijv zelf buiten lopen vind ik al eng omdat ik soort bang ben om mensen tegen te komen, erg hè.

Ja dat is zo! Alleen ik had dus zo’n online beroepentest gedaan, maar kwam dus zo’n opleiding uit en had die gedaan maar dat was dus niks. Ik ben ook benieuwd of zo’n jobcoach helpt bij mij, want ja hetzelfde probleem, ik durf daar echt niet heen :) Mag ik vragen hoe jij erachter bent gekomen wat bij je past?

Ah vervelend. En is dat op dit moment beter, heb je het idee dat je nu meer gezien wordt door je familie of is het hetzelfde gebleven?

Ja ik denk dat ik dat ook heb qua vrienden, liever een goede dan 10 oppervlakkige. Maar zij kan met heel veel vrienden ook gwn over alles praten zegmaar. 
 

Maar echt heel erg bedankt voor je lieve bericht!!🩷

Heyy Silly! 

Dankjewel voor je reactie! 

Ik ben zelf 22 (maar lijk echt veel jonger zowel uiterlijk als innerlijk haha, ben zo niet volwassen en loop ook zo erg achter vergeleken bij leeftijdsgenoten). 

Over die doelen; wat heb je dan bijv voor doelen? Ik heb bijv wel van dat ik denk na een dag werken van nu mag of kan ik vanavond wat leuks doen ofzo, maar dat is niet perse een doel denk :) 

En over die sleur, die herken ik heel erg. M’n leven voelt echt zo haha. Elke week gaat bij mij hetzelfde voor mn gevoel en elke week voelt weer alsof ik niks heb bereikt ofzo. 

En ik werk in een klein soort groente en fruit winkeltje. En bijv daar achter de kassa zitten is echt vreselijk. Elke keer hetzelfde zeggen en als de klanten dan proberen een praatje te maken weet ik gwn niks terug te zeggen :(  En ja ik heb mn familie al wel gevraagd wat er bij me zou passen, maar die weten dat ook niet, dus daar kom ik ook niet verder mee :)

En qua hobby’s; ja daar kan je echt niks mee: hou van lezen, series kijken, diamond painting, soms leuk dagje ergens heen met m’n zusje of moeder ofzo, puzzelen uit zo’n puzzelboek haha. En ik zou oprecht echt niet weten waar ik goed in ben…

Mag ik vragen wat jij doet voor werk en hoe je erachter bent gekomen dat je dat wilde doen en dat dat bij jou past? 

Oh echt joh, jij hebt dat dus ook met je vader! Ah maar je deelde dat soort dingen dus wel met je vader van dat pesten enzo? Wel erg en heftig trouwens dat je gepest werd….

Maar ik merk wel dat ik her überhaupt lastig vind om gwn IETS tegen mn vader te zeggen, maakt niet uit waar het over gaat.

Maar ik heb dat ook wel, ik denk dat mijn vader ook soort wel van me houdt op een manier want hij doet ook gwn wel dingen voor me om te helpen ofzo, maar nooit echt dat hij met me gaat praten. 

Maar echt heel erg bedankt voor je lieve bericht!!!💕

Accepteren kost heel veel tijd. Dat is niet zo 123 gedaan haha. Mijn sociale angst is minder geworden door mijn angsten juist aan te gaan (kost ook veel tijd, energie.) Maar ik heb daarin wel veel hulp gehad en nogsteeds. Door begeleiders en psychologen. Door onderandere opdrachten te doen.

Wellicht ook iets voor jou om mee aan de slag te gaan? Met een hulpverlener? 

--

Herkenbaar hoor, ik ben ook angstig als ik naar buiten ga. Voor mensen maar ook een onveilig gevoel. Daarom wandel ik af en toe MET iemand om positieve ervaringen op te doen. Misschien kan je met je zusje vaker zoiets proberen? Samen naar buiten?

--

Je kan altijd iemand meenemen naar een jobcoach (mocht je dat willen) dat is niet gek. En fijner voor jou.

--

Zelf zit ik momenteel in de bijstandsuitkering en werk ik niet. Ik heb iemand bij de gemeente waar ik contact mee had/heb, ook een soort jobcoach maar heeft een andere naam, weet zo even niet haha.

--

Ik heb momenteel niet veel contact met familie door omstandigheden maar daar heb ik zelf de keuze in gemaakt, beter voor mijn herstel/leven.

--

Fijn om te lezen dat je wel hobby's hebt en heel goed dat je die opleiding(en) hebt geprobeerd! Zegt iets over doorzettingsvermogen. Topper!

Hoi ​@Joanne, maar eigenlijk ook ​@J.25  en ​@Silly ,

vervelend om te lezen dat het leven niet altijd mee zit in met name contacten met anderen (als ik het zo mag zeggen).

Gelukkig zie ik dat jullie elkaar steunen en goede tips geven. Dat vind ik mooi. Jullie hebben ondertussen er wel het beste van proberen te maken.

Het liefste zou ik natuurlijk willen dat iedereen gelukkig is en voor mijzelf zijn sociale contacten hierbij belangrijk en ik kan me voorstellen dat dit ook voor veel anderen zo is.

Er kunnen allerlei redenen zijn waarom dit niet voor iedereen even gemakkelijk is. Dat is vaak niet iemands eigen schuld.

Nou zat ik heel simpel (misschien wel te simpel) te denken dat het dus makkelijker zou moeten zijn om anderen te leren kennen. Dat je ergens naartoe zou kunnen waar je (ook) andere mensen voor wie het niet zo gemakkelijk is om met anderen contact te maken, te ontmoeten.

Ik lees dat jullie in dit topic voor een deel ook dezelfde hobby's hebben, die ik ook heb. Daarin (en in een hoop andere dingen) verschillen wij dus niet zo veel. Misschien zit het verschil tussen ons vooral in het leggen van contacten met anderen. Ik praat gemakkelijk met anderen en ontmoet regelmatig ‘nieuwe mensen’.

Een laagdrempelige mogelijkheid om contacten te leggen voor bijvoorbeeld verlegen mensen is er volgens mij wel in de vorm van bijvoorbeeld verenigingen voor verlegen mensen,

Die geven aan de ene kant een soort coaching en workshops  en daarnaast organiseren ze ook meetings en leuke uitjes.

Als je in google (of een andere zoekmachine) zoekt naar 'waar kun je terecht om anderen te leren kennen als je verlegen en stil bent als jong volwassene’ dan kom je dergelijke linkjes tegen. Ik weet niet welke sites ik wel en welke ik niet mag noemen hier. Vandaar dat je het beste zelf even kunt kijken.

Ik weet dat ik niet álles’ hiermee heb opgelost, maar ik hoop wel dat het iets kan helpen.

Verder wens ik iedereen een fijn weekend 😉

Groetjes,

M&M's

​@M en Ms 

Hi Joanne,

Ik zou je graag als tip mee geven om opzoek te gaan naar iets waar jij blij van wordt of goed in bent. Het hoeft totaal niet met als doel er je werk van te maken of wat dan ook. Gewoon iets zoeken waar jij blij van voelt en je prettig bij voelt kan je enorm helpen meer zelfverzekerd te raken. Ik geloof dat zelfverzekerdheid helpt om makkelijker sociaal contact aan te gaan. Daarnaast geloof ik dat als je meer dingen vindt waar je goed in bent of je prettig bij voelt, het makkelijker is om je '’mindere'’ kwaliteiten te accepteren. Je bent goed zoals je bent, en daar moet je zelf vertrouwen in zien te krijgen