Kapot vanbinnen

Ik zou heel even jullie hulp kunnen gebruiken want ik geraak er echt niet meer aan uit en het begint enorm op me door te wegen.

Ik ben 19 jaar maar heb het gevoel dat ik niets van privacy krijg bij me thuis, mijn ouders zitten in de avond stiekem in mijn gsm, lezen mijn berichten, checken mijn geschiedenis etc etc (dit gewoon omdat ze willen weten wat ik zeg tegen anderen niet echt met een andere reden, alsof ze mijn leven willen laten verlopen zoals zij het willen)


Ik heb nu sinds eind juni een vriend, hij is echt een schat van een jongen, fiets soms meer dan 32 km op een avond om me eens enkele uren te kunnen zien op mijn werk of ... ZO had ik in de herfstvakantie een halloweenfeestje met 2 koppels vrienden en wij en mijn mama stuurde me (weeral) we moeten dan eens praten hé (alsof ze niet kon wachten tot ik thuis was) Ik was hier enorm mee bezig en zonderde me af, hij had dit direct door en schermde me af van de rest in een knuffel zodat ik niet gezien werd. Ik zei kunnen we naar buiten gaan en hij ging meteen mee, na veel stress, zorgen en gedachten op te kroppen heb ik daar ter plekke een crazy paniekaanval gekregen, ik zakte in de grond en had moeite met ademen. Hij heeft me er zo goed door geholpen!! Hij was rustig zorgde dat hij op gelijk niveau was zoals ik was ...

Na een lange tijd aan problemen, ruzies en discussies thuis omdat mijn mama vind dat hij niet goed genoeg is voor me/ dat ik beter kan krijgen (focus voornamelijk op uiterlijk) mocht hij overlaatst eindelijk eens bij me thuis komen eten.

MAAR dit verliep jammergenoeg niet zoals ik gehoopt had, Mijn lief had al heel wat verhalen gehoord over mijn ouders en hoe het er voor mij aan toe gaat, hier had hij het soms wel moeilijk mee. Ik denk dat hij die frustraties telkens opkropte want er over spreken deed hij zeker niet! Maar toen hij bij me thuis was reageerde hij telkens redelijk scherp op dingen die ik zei, ofwel reageerde hij niet echt op me. Maar eens we dan weer samen waren zonder mijn ouders was hij weer heel voorzichtig en rustig en voor me aan het zorgen etc.

Mijn ouders denken nu natuurlijk dat hij een dominant manipulerend persoon is en ze zijn bang dat ik niet zal kunnen ontwikkelen tot wie ik kan of wil zijn omdat hij me zou domineren. Terwijl hij altijd al de meest onzekere persoon is geweest die ik gekend heb en niets anders doet dan zijn best om goed genoeg te kunnen zijn of zich goed genoeg te kunnen voelen. Ik had hiervoor ook een slechte relatie met een jongen die me echt niet respecteerde en wou gebruiken waar ik eigenlijk nooit beter kon zijn dan hem en dat ik moest zwijgen omdat ik achterlijk was (daar kwam het op neer)

Ik denk dat mijn ouders daar onbewust nog wat schrik voor hebben maar ik wil dit zo graag eindelijk eens oplossen .. Ik geraak er niet meer aan uit. Ze laten me constant slecht voelen over het feit dat ik het niet uitmaak etc etc en ik kan het niet meer aan om tussen die twee personen te zitten die ik allemaal echt belangrijk vind.

Zien jullie signalen dat hij echt zo zou zijn?
Zou iemand weten waarom hij zo zou gedaan hebben? Of zo doet als hij rond mijn ouders is?
EN wat moet ik doen?

SORRY voor de lange tekst maar ik weet het echt echt niet meer ...