Angst door trauma's

Hoi ​@Heleen2 

het is bijna niet voor te stellen wat jij al allemaal door hebt moeten maken en dan kom je daarna ook nog eens op een ellenlange wachtlijst. Je verdient beter…

Is er al iets van te zeggen hoe lang het nog duurt voordat je echt wordt geholpen?

Ik begreep uit een post in jouw andere topic dat je verder  ook weinig hulp hebt in jouw omgeving. Dat helpt er ook niet bij.

Dat alles bij elkaar lijkt me een legitieme reden om je te voelen zoals je je voelt en het lijkt mij ook bijna onvermijdelijk dat je nu die angsten heb.

Ik kan dat wel beredeneren, maar ik kan niet echt voelen wat jij voelt, en me er ook niet echt een voorstelling van maken hoe het echt  voelt voor jou.

Bij dit alles heb je ook die klachten van pijn en bloedverlies. Om erachter te komen hoe dat het beste behandeld kan worden is er onderzoek nodig. Dat weet je en daar wil je ook aan meewerken.

Alleen triggert dat onderzoek van alles vervelends dat er in het verleden is gebeurd.

Ik denk dat er niemand is die dat dan rustig dat onderzoek kan ondergaan.

Het is bijna vanzelfsprekend dat je moet huilen en trilt. Over die dingen hoef je je niet te schamen. Degenen die verantwoordelijk zijn voor wat ze jou allemaal hebben aangedaan zijn degenen die zich zouden moeten schamen.

Gelukkig had je een lieve en begrijpende arts.

Tot slot nog even iets over het onderzoek dat de arts heeft gedaan. Zo'n onderzoek is voor iedere vrouw een beetje spannend en ongemakkelijk, laat staan voor jou met jouw voorgeschiedenis.

Alle begrip dat je je daar niet fijn bij voelt en je hoeft je zeker niet te schamen dat je dat daardoor moest huilen en trilde.

Ik weet niet goed wat ik nu verder voor jou kan doen.

Ben je bekend met het Centrum Voor Seksueel Geweld. Zij zijn 24/7 telefonisch bereikbaar en verder via de chat op bepaalde uren en dagen. Meer info is te vinden op de website https://centrumseksueelgeweld.nl/

Ik had je graag beter geholpen.

Als je nog vragen hebt, stel ze gerust.

Groetjes voor nu,

M&M;s

​@M en Ms 

.

Dankje voor je reactie!

Helaas ben ik pas op z'n vroegst in 2026 aan de beurt voor behandeling en heb ik nu een overbrugging bij Centrum Voor Seksueel Geweld/Fier inderdaad maar die gaan binnenkort stoppen met mij ondersteunen… 

Ik denk ook inderdaad dat niemand het echt fijn vind, het is toch zo privé ofzo. Maar ik vond het al zo moeilijk toen ze m'n buik alleen al aanraakte, ik reageer heel sterk op aanraking. Morgen moet ik weer terug want ik ben vandaag weer zieker geworden. Ik ben heel bang dat ik naar het ziekenhuis moet, en daar gaan ze me nog meer aanraken, maar ik zal ook opgelucht zijn denk ik als ik dan echt hulp krijg bij deze pijn.

Wat heftig! Ik sluit me aan bij het goede advies van ​@M en Ms 

En voel je alsjeblieft niet schuldig of kinderachtig! Je hoeft je nooit te schamen voor je emoties!

Heel veel sterkte. Ik hoop heel erg dat je goede hulp krijgt. 

Dankje!

Ik schaam me snel voor mijn emoties, ik durf ze ook eigenlijk niet zo goed te uiten, omdat mijn vader me altijd leerde om sterk te zijn en dat doe je niet door je emoties te laten zien. De enige emotie die hij uitte was schreeuwen, waar dan overigens ook bang voor ben, schreeuwende mensen.

Op mijn werk heb ik collega's die tegen me schreeuwen soms, dat is een mannenwereld waar ik in zit en blijkbaar hoort dat erbij… Ik vind het moeilijk om daarmee om te gaan en moet binnenkort nog een gesprek aangaan met mijn teammanager om te kijken wat we daaraan kunnen doen. 

De laatste keer dat een collega tegen me schreeuwde kwam de leidinggevende van dienst ertussen en heeft hij die collega verteld dat dit echt niet oke is. 

 Hoi ​@Heleen2 

dank voor jouw reactie en toevoegingen.

graag gedaan

oei, dat is nog best wel 'ver weg’

oh, ook dat nog.

Weten zij dat je pas volgend jaar bij het GGZ terecht kan? Is er een mogelijkheid dat zij jou dus nog wat langer kunnen steunen? Kun je het hen vragen?

Je kunt desnoods voorstellen dat je in dat geval ook akkoord kan gaan met ‘iets minder’ intensieve begeleiding, tenminste als dat voor jou ook goed voelt natuurlijk. Het valt te overleggen.

bij het nalezen van mijn eerdere reactie hierover:

viel me op dat er een woordje ontbrak. Het zat alleen in mijn hoofd. Er had eigenlijk moeten staan:

‘Zo'n onderzoek is voor iedere vrouw al een beetje spannend en ongemakkelijk, laat staan voor jou met jouw voorgeschiedenis.’

Het geeft m.i. een belangrijke nuance aan die zin. Vandaar dat ik je dit wilde laten weten.

Natuurlijk heb je gelijk dat het ook wel heel erg privé is.

Verder alle begrip dat ‘elke’ aanraking een ‘andere’ associatie voor jou (in vergelijking met de meeste mensen) kan hebben.. Ik hoop dat ik het goed verwoord heb en dat het dus niet kwetsend overkomt.

Wat naar dat je je zieker voelt. Hopelijk brengt het bezoek aan het ziekenhuis vandaag wat meer duidelijkheid en verlichting.

Als je 'geleerd’ is dat emoties tonen 'niet goed’ is, dan kan een volgende stap zijn dat je je er voor gaat schamen en dat je moeite hebt om emoties te uiten. Voor de duidelijkheid: het is niet jouw schuld.  

Btw, ik gebruik het woord 'geleerd’ hier om het 'netjes’ te houden, want zo'n manier van 'leren’ levert natuurlijk nooit iets positiefs op.

Ik hoop dat je weet dat je je niet hoeft te schamen voor je emoties en dat je in de nabije toekomst ook ervaart dat emoties delen (hoe moeilijk dat soms ook kan zijn) een goed gevoel oplevert. Als een bevrijding kan voelen. Als iets goeds.

Schreeuwen wordt in mijn ogen vaak gebruikt door mensen die geen goede argumenten hebben. Omdat ze niet de capaciteiten hebben gaan ze hun stem verheffen in de hoop hun gesprekspartner af te bluffen, te downgraden, in een hoekje te dwingen en op die manier 'monddood’ te maken.

Het zijn ‘zielepieten’ van de eerste categorie…. heel onaardige ‘zielepieten’.

Verder denk ik dat het kan vóórkomen omdat dat soort mensen zich bedreigd voelt. Niet dat ze ook echt fysiek bedreigd worden, maar ze realiseren (of dat echt bewust realiseren is of dat het bij hen een door automatisme als restant van een oerinstinct komt weet ik niet) dat die ander slimmer is en ja, als je zelf dan niet zo slim bent, kun je alleen nog maar gaan schreeuwen en je tegenstander proberen hiermee te intimideren.

Als je het omdraait,(ja, het klopt dat ik altijd probeer om aan negatieve dingen een positieve draai te geven) dan zou je dat  schreeuwen tegen jou (bijna) kunnen opvatten als een compliment. Ik denk namelijk dat jij intelligenter bent dan die schreeuwende collega's.

Ik hoop dat er op jouw werk iig op korte termijn verbetering komt.

Dat was het even voor nu. Een reactie op jouw andere topic volgt zodra ik er tijd voor heb. 

Groetjes,

M&M's

​@M en Ms 

Weten zij dat je pas volgend jaar bij het GGZ terecht kan? Is er een mogelijkheid dat zij jou dus nog wat langer kunnen steunen? Kun je het hen vragen?

Ja dat weten ze zeker, maar ze hebben de hulp al verlengd, want ik zou per 1 februari al gestopt moeten zijn… Dus nu zijn ze er echt klaar mee en aangezien de huisarts toestemming heeft gegeven….Is het gewoon einde verhaal nu. Ik heb nog wel een soort ondersteuningsaanvraag liggen bij de gemeente.

Verder alle begrip dat ‘elke’ aanraking een ‘andere’ associatie voor jou (in vergelijking met de meeste mensen) kan hebben.. Ik hoop dat ik het goed verwoord heb en dat het dus niet kwetsend overkomt

Dat is niet kwetsend hoor! Ik snap je beredenering zeker heel goed, en ik denk dat jij mijn gevoel hierin ook wel begrijpt :)

Wat naar dat je je zieker voelt. Hopelijk brengt het bezoek aan het ziekenhuis vandaag wat meer duidelijkheid en verlichting.

Het was echt verschrikkelijk. De dokter neemt me niet serieus, mijn bloeddruk is nog oke dus dan ben ik als persoon blijkbaar ook oke. Ik zeg ik kan deze pijn niet nog een dag dragen, het voelt nu alsof ik al 5 dagen aan het bevallen ben en geen enkele pijnstiller helpt ook maar een klein beetje. Ik zei ik wil graag opgenomen worden in het ziekenhuis, maar toen moest ze lachen ze zei dat kan alleen als je flauwvalt elke keer oid. Ik zeg nou lekker dan ik verga van de pijn en m'n lichaam moet het eerst helemaal opgeven voordat ik echt hulp krijg. Ze zegt je moet nog 5 dagen wachten, dan moet je stoppen met de medicijnen en dan heb je nog 5-7 dagen veel bloedverlies en DAN wordt het beter. Nou ik kon wel huilen… Nu gaat ze toch nog het ziekenhuis bellen om te vragen voor de opties die er nog zijn, als het goed is wordt ik zo gebeld, super spannend…Mede ook omdat er thuis niet voor me gezorgd wordt, en ik hier niet tot rust kom, zou dan toch nog een opname als optie kunnen worden gezien.

Ik denk namelijk dat jij intelligenter bent dan die schreeuwende collega's.

Ik denk dat dat inderdaad wel het geval is… Veel collega's zijn jaloers op mijn kennis op mijn jonge leeftijd. Ook denk ik vaak 10 stappen vooruit en kunnen ze mijn denkwijze niet bijhouden waardoor ze daardoor zich ook dom voelen denk ik. Maar ik ben echt geen show off zeg maar, ik ben juist heel stil en bescheiden en doe gewoon wat er gedaan moet worden.

-reactie aangepast door In je bol i.v.m. anonimiteit-

Hoi ​@Heleen2 

wat naar dat het bezoek aan de arts zo tegenviel. Ik snap dat jij liever in het ziekenhuis was gebleven, zodat je iig in een rustige omgeving zou zijn, maar ja, als er volgens de arts geen geldige reden voor opname is...

Voet je je nu al wat beter? Zijn de klachten wat afgenomen?

ik snap het. Ik herken het ook wel, ook dat van die 10 stappen vooruit denken en anders en sneller denken als anderen.

Ik ga soms ook wel eens te snel voor mijn gesprekspartners. Dan haal ik maar eens diep adem en probeer het in wat kleinere stapjes uit te leggen. Terwijl ik dit typ, merk ik dat ik dat ook langzamer typ hahahaa en dat is natuurlijk nergens voor nodig 😁

Ik hoop dat je goed nieuws hebt.

Groetjes,

M&M's

​@M en Ms 

Hey hey,

Typen is wat dat betreft beter he! Als je snel kan typen, kan je je gedachtes wel beter bijhouden haha. Ik heb nog wel eens de neiging om te stotteren anders… Dan haal ik ook altijd even diep adem inderdaad en even rustig in mijn hoofd bedenken hoe ik het over ga brengen.

Ik voel me helaas nog niet erg beter. Ik heb nog steeds heel veel pijn, morgen maar weer terug naar de huisarts. Ik ben er ondertussen echt helemaal klaar mee, en ben alles zo ontzettend zat en wil dat het beter wordt...