Hoi allemaal, ik ben een meisje van 25 waarbij ik het gevoel heb dat mijn leven zinloos is. Ik loop nu bijna een jaar met fysieke klachten. Dit zijn onder andere: vermoeidheid, hoofdpijn, duizeligheid, buikkrampen, dichtgeknepen keel en spierspanning. Ik ben hiervoor meerdere keren bij de huisarts geweest, maar die heeft naast bloedprikken niks gedaan. Uit de bloedonderzoeken kwam steeds niks. Soms gaat het een paar dagen goed en dan was één van de klachten er ineens weer. Hierdoor ben ik heel onzeker en bang geworden. Ik merk sinds een tijdje dat afleiding helpt, maar niet altijd helaas. Dit maakt me steeds vaker verdrietig of boos. Ik barst regelmatig in huilen uit, omdat ik zo gek word van de klachten en van het gevoel dat ik mijn leven niet meer zie zitten op deze manier. Herkent iemand zich hierin?
Ik heb meerdere keren ergens gezeten terwijl ik me echt niet goed voelde en dat vond ik echt verschrikkelijk. Ik ben nu ook bang om ergens heen te gaan, omdat ik niet weet hoe het zal gaan. Ook voel ik me dan echt schuldig voor de mensen met wie ik dan ben. Ik ben dan gewoon niet mezelf en alles gaat langs me heen.
Ik werk wel weer en dat ritme helpt mij enorm om de dagen weer door te komen. Van het thuiszitten werd ik alleen maar slechter en ik wist niet meer hoe ik de dagen moest door komen. Er zijn de afgelopen jaren veel dingen gebeurd in mijn leven. Vooral negatieve veranderingen en dingen die niet lukte. Ten eerste heeft mijn vader mijn moeder en mij bedrogen door maanden lang tegen ons te liegen dat hij een andere vrouw had ontmoet en daar was ingetrokken. Toen hij het uiteindelijk vertelde, was ik ontzettend boos en verdrietig. Het kwam voor mij echt als een klap, want ik had niks gemerkt. Ik vind dit nog altijd moeilijk en heb hier nog geen weg in gevonden. Heeft iemand hier ervaring mee?
Ten tweede is het doen en vinden van een studie die echt bij me past nog niet gelukt. Ik heb een aantal studies geprobeerd, maar eentje maar afgemaakt (en niet eens iets wat ik wil, financiële administratie mbo 2 als thuisstudie). Ik heb tijdens deze studie ook een vervelende stageperiode achter de rug. Er was totaal geen aandacht en tijd voor mij als stagiaire en ik heb het op een gegeven moment opgegeven. Ik heb meerdere keren dingen gevraagd aan mijn stagebegeleider, maar steeds had hij het druk of was er gewoon niet. Ik heb me hier zo alleen gevoeld en echt het idee gehad dat de collega's mij stom vonden. Het klikte ook totaal niet. Ik was zo anders. Ik heb hierdoor veel stress gehad en veel gedoe. Ook vanuit de onduidelijkheden van de LOI (waar ik de studie volgde). Ik durf nu niet meer aan iets nieuws te beginnen. Herkent iemand dit?
Ten derde heb ik een visuele beperking (CVI en Crowding) waardoor ik bepaalde dingen niet kan of anders doe en niet snel dingen aanleer. Hier loop ik steeds vaker tegenaan nu ik de wijde wereld in ga. Qua studie en werk weet ik niet waar ik heen kan en wat haalbaar is voor mij. Ik weet niet goed bij wie ik hiervoor terecht kan om hier even over te praten. Bovendien heb ik een lichte vorm van autisme waardoor ik niet snel gewend ban aan een nieuwe omgeving, niet veel prikkels aan kan en niet snel contact leg met nieuwe mensen of in een groep durf te praten. Ik zeg altijd iets verkeerds of de andere snappen me niet waardoor ik me echt stom voel. Zijn er hier meer jongeren die kampen met een beperking en hier in het dagelijks leven last van hebben?
Als laatste heb ik moeite met liefdesrelaties. Ik heb twee relaties gehad, maar het was het voor mij niet. Ik wilde heel graag een vriendje, maar ik ben erachter gekomen dat ik nog niet zo goed weet wat ik wil in een relatie. Wat ik wel weet uit mijn ervaring is dat ik mijn vrijheid nog heb, want in mijn relaties voelde ik me benauwd doordat die jongens alles samen wilden doen. Maar hoe dit vorm te geven weet ik echt niet. Ik weet ook niet of er jongens zijn die dit ook willen. Hoe denken jullie hierover?
Ik ben blij dat ik hier even verhaal kwijt kan en ik loop sinds een paar weken bij een psycholoog. Dit helpt mij echt en ik wil er echt voor gaan. Maar soms val ik terug en zie ik alles niet meer zitten en blijf ik steken terwijl iedereen om me heen bouwt aan een toekomst. Dat doet me pijn, want ik wil graag ook weer gelukkig zijn.