Ik heb al bijna 8 jaar last van depressie klachten. Inmiddels ben ik al bijna 21. Er lijkt geen dag te zijn waarop het beter wordt. Ik zit al ruim een jaar in therapie, maar ik ben nog geen meter opgeschoten. Ik denk dagelijks zelfmoord. Ik voel me door niemand gezien of gehoord. Zelfs niet door mijn eigen therapeuten. Zij willen me namelijk weer ontslaan, omdat ze niet weten hoe ze mij moeten helpen. Het enige wat ik nodig heb is een luisterend oor. Ik krijg die alleen nergens gevonden. Thuis niet, op mijn werk niet, nergens niet. Ik heb ook last van een trauma dat ik al jaren bij me draag en van een vervelende thuis situatie, waar het niet is toegestaan om emoties te uiten. Ik weet geen raad meer met wat ik met mezelf aan moet. Voor mij lijkt de dood de enige uitweg om mezelf hier uit te krijgen. Ik ben gewoon op. Ik ben zo alleen, zo eenzaam. Ik heb voor mijn gevoel nog nooit een echte connectie met iemand gehad. Voor mensen ben ik hetzelfde als lucht, terwijl ik altijd voor iedereen klaarsta. Ik kan gewoon niet meer. Ik ben helemaal op.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?